Het is een onderneming, veel voorwerk over het hoe en de regels, dan vervolgens alle papierwerk ter plaatse. Gelukkig hadden we alle medewerking van de mensen van het korps, er ging elke keer iemand mee en ook haalden ze ons op van ons hotel.
Donderdagavond hebben we de bus gekocht, vrijdag uitgevoerd en naar huis gereden, waar we maandag naar de rdw zijn geweest op een van te voren geregeld eendagskenteken. Na alle papierwerk daar, kregen we groen licht, we krijgen het kenteken binnenkort toegestuurd. En dan is het een kwestie van kentekenplaten laten drukken (uiteraard bij een door de rdw goedgekeurd bedrijf) en aanbrengen, en dan gassen met de handel. We hebben er beiden al in gereden, Marcel heeft hem naar huis gereden, ik voorop in ons good-old-zoeki-zoeki. We hielden contact via de walkietalkies van Yorick. Dat was een oplossing, want Truus (de sat-nav) en wij zijn het niet altijd eens. En zo kun je ook doorgeven of het te hard gaat of wel harder mag. En de nodige sanitaire stops en dergelijke.
Van het hele avontuur hebben we wel wat opgestoken. Namelijk dat je alles nog zo goed kunt voorbereiden, papierwerk en amtenaren zijn overal hetzelfde en verzinnen ter plekke nog een paar regels erbij als je niet oplet. Zelf ophalen en invoeren is veel voordeliger, het kost wat moeite, papierwerk, telefoonkosten en benzine plus overnachting en eten onderweg, maar dan heb je ook wat.
En natuurlijk dat ongeveer 80-85 km/uur rijden op de duitse autowegen niet iets is wat je al te vaak moet gaan doen. Gelukkig dat we vaker naar Engeland gaan en daar de max 112 km/uur is! Dan heb je niet dat gezoef langs je heen!
Het was een avontuur, en nu beginnen we met het genieten van onze aanschaf.
Als we het over moesten doen, deden we het zo weer.
